OgÓlne, strona 8

Przypomina mi się pewna dziewczyna z podstawówki – Hania miała na imię.  Nie pamiętam czy ją kochałem czy tylko była to fascynacja jej długim kruczoczarnym warkoczem.

Była to piękna dziewczyna o urodzie wschodnioazjatyckiej , ze ślicznym dziewczęcym biustem i magicznych czarnych oczach , zawsze trochę filuternych i zdziwionych. Była rok starsza ode mnie a mimo to ciepło patrzyła na moje nieudolne wygłupy zwrócenia na siebie uwagi. Jednak mimo jej wyraźnych oznak zachęty nie miałem śmiałości się do niej zbliżyć, gdyż onieśmielała mnie i hipnotyzowała swą urodą. Urodą tak bardzo rozbuchaną że mam ją w pamięci do dziś.

Kiedyś nie mogąc się oprzeć pociągnąłem ją lekko za jej piękny warkocz. I wtedy stała się rzecz straszna , tak dla mnie niespodziewana aż nierealna w swym absurdzie. Oto marzenie układające się w ideał dziewczyny chłopięcych westchnień – nagle rozdarł się piskliwym głosem i zaniósł głębokim płaczem, tupaniem nóg i ogólną paniką. Zmieniony w posąg , z rozdziawioną gębą – patrzyłem na Hanię i czułem jak misterna budowla wali się w gruzy i niszczy to co piękne i magiczne. Nawet nie czułem jak ktoś silnie wykręca mi ucho i wlokąc do gabinetu dyrektora – krzyczy – co jej zrobiłeś idioto!! Czułem wszechogarniający wstyd i chciałem się wtedy zapaść pod ziemię.

Spotkałem Hanię po latach, była nadal piękna i zmysłowa. Nie miała już tego warkocza który mnie tak pogrążył . Byłem lekko stremowany i z trudem wykrztusiłem z siebie zaproszenie na kawę.

O dziwo! Zgodziła się chętnie. Była nadspodziewanie chętna ,a ja z całą premedytacją wykorzystałem to. Byliśmy razem przez niedługi czas. Zapytałem o ten jej warkocz . Popatrzyła na mnie spłoszona i coś banalne odpowiedziała. Może nie pamiętała.  Była już doświadczoną kobietą , trochę wulgarną ,inną. Moja fascynacja warkoczem i Hanią zaczęła  gasnąć, jak i chłopięce zauroczenie z dawnych lat.

 Potem wyszła za mąż i gdzieś daleko wyjechała. Nigdy już jej nie widziałem. I tak skończył się mój sen o idealnej kobiecie z warkoczem .

Mimo wszystko Hania mnie czegoś nauczyła. Kobieta nieprzewidywalną jest i potrzeba zawsze lekkiego dystansu by nie zrobić z siebie zupełnego idioty.

Leoś  18-05-2021

Blog to mały miniaturowy teatr jednego aktora. Samotnego jeźdźca który przemierza bezkresne wirtualne światy.  Jest odkrywcą nowych lądów, innych wymiarów .Wytycza nowe kierunki, nowe trendy.

Bloger odsłania siebie ale nigdy nie wiecie kiedy zakłada maskę, a kiedy jest sobą. Dlatego nigdy nie należy traktować wszystkiego co napisane jest w postach ,jako koniecznie prawdziwe. Trzeba zachować subiektywne spojrzenie .

Karol May nie widział Dzikiego Zachodu kiedy pisał swe egzotyczne dla Europy opowieści. Stąd dziennik podróży nie wymaga od twórcy bloga turystyki.

Kobieta opisująca swe zmagania z codziennym życiem i perturbacje erotyczne z mężczyznami może być mężczyzną heteroseksualnym, z zarośniętym torsem i łysą głową. Bo to jest świat wirtualny. Suwnicowa, pracująca na zmiany w hucie, wierna małżonka, matka siedmiorga dzieci, może być na blogu rozwiązłą damą, snującą opowieści o codziennej nudzie salonowego życia milionerki i odbywanych z nudów podbojach erotycznych.

Bo to jest blog, który może być od początku do końca fikcją, czasem tak konsekwentnie i spójnie napisaną, że dajemy wiarę historii autora.

Żebrak może pisać o wielkich pieniądzach, umierający o planach młodzieńczych na następne dziesięciolecia swego żywota.

To moja wizja bloga, moje postrzeganie. Dlatego też omijam blogi opisujące codzienność ludzi, pamiętniki. Choć trafiło mi się kilka, być może o prawdziwym życiu, zwykłych kur domowych, które opisywały banalne życie z gracją, wdziękiem i zajmująco.

Owszem, przyjmuję do wiadomości relacje z życia ludzi zmagających się z chorobą, cierpieniem własnym czy bliskich bądź wręcz przeciwnie – ze szczęściem, którego doznają wraz z bliskimi, a chcą się tym szczęściem eksplodującym dzielić z innymi. Wiem, że takie wizje blogów są, ale nie są one zbieżne z moimi teoriami na temat konstrukcji bloga.

Człowiek ma też w sobie tę chęć podniesienia sobie ego wspieraniem cierpiących, nieszczęśliwych, to odruch ludzki i dobry. Sam takie odruchy mam, a nawet czasem próbuję na nich zbić interes. Kupić za gest uznanie innych.

Zupełnie inaczej ma się z czaterami. Oni są osadnikami na zdobytych terenach przez blogerów. Żyją w swoich małych enklawach wzajemnej adoracji. W małych pokojach (celach), gotują zupę spamową we wspólnym kociołku degrengolady, przyprawiając ją własnymi fobiami, próżnością, bigoterią i całym zasranym życiem. Nie wnoszą nic do blogosfery poza zgnilizną i pasożytnictwem werbalnym . Czat jako archaiczna forma komunikacji w dzisiejszych czasach jest skazany na powolne konanie i śmierć.

Leoś 17-05-2021

W przypływie uczuć religijnych , które rzadko na mnie spływają, mam potrzebę ucałować stópki Jezuska i odmówić krótką modlitwę o życie. W zbożnym celu udałem się do kolegi w Lutowiskach , zamówić rzeźbę Jezusa frasobliwego do leśnej  kapliczki,  która ze starości zaczynała się rozpadać.  Jako że dzień był piękny i czasu miałem sporo , zajechałem do Mucznego,  by trochę połazić po lesie. Schodząc ze skarpy na drogę odczułem silny, przeszywający ból pod kolanem prawej nogi. Podciągnąłem nogawkę i zobaczyłem strużkę krwi która sączyła z małej ranki . Po niedługim czasie ból ustąpił . Nad ranem obudziłem się zlany potem i sinym kolanem . Było sztywne .

Nie pomagały zastrzyki i leki. Czułem się fatalnie , gorączkowałem, kolano puchło i przybierało kolory tęczy. Zacząłem odpływać . Osunąłem się na podłogę i straciłem świadomość.

Usłyszałem łagodne nucenie . Uchyliłem powieki i natychmiast je zamknąłem. Przez moment zobaczyłem  anioła pochylającego się  nade mną . Myśli jak błyskawica- umarłem  -niebo, piekło….

Jest już z nami i będzie żył, nic tu po mnie….powiedział kobiecy głos. Znów zasnąłem.

Potem się zastanawiałem po co była potrzebna czarna kura ,za którą zapłaciłem  50 złotych gospodarzowi ze Smolnika. Znalazłem jeszcze dwie gliniane czarki z jakimś proszkiem i białe pióro umazane w połowie na brunatno-czerwono….

Leoś   14-05-2021

W dzikiej bieszczadzkiej puszczy wśród bukowych uroczysk żyją Driady . Można Je spotkać  o świcie, wśród refleksów wschodzącego słońca . Driada to zazwyczaj piękna młoda kobieta , ubrana w mech i liście lub naga posmarowana jedynie tajemną maścią w kolorze lasu. By nie każdy Je mógł zobaczyć. Poruszają się bezszelestnie jakby płynęły nad runem leśnym . Żyją wyłącznie w puszczy i siłą swej woli kształtują drzewa, krzewy, ściółkę, meandry potoków i porozumiewają się bezgłośnie ze zwierzętami leśnymi. Mieszkają w uroczyskach i koronach drzew .

Są jednopłciowe, a do rozmnażania wykorzystują młodych mężczyzn spotkanych w lesie. Odurzają  mgłą o zapachu konwalii, którą rozpuszczają  wokół kochanków . U mężczyzny ten cudowny afrodyzjak sprawia wielką moc w lędźwiach lecz zupełną pustkę w pamięci  podczas trwania aktu miłosnego. Driady rodzą wyłącznie dziewczynki.

 Są miłe ,uwodzicielskie dla Tych co kochają las i nie robią w nich szkód. Jednocześnie okrutne dla ludzi złych, dewastujących las ,kłusowników i myśliwych. Potrafią sprowadzić ich na manowce i zagubić w lesie na zawsze.

Podczas wędrówki na Chryszczatą spotkałem driadę w bukowym uroczysku przy potoku. Wygrzewała się naga do wschodzącego słońca ,siedząc w wieńcu z gałęzi. (jak na zdjęciu powyżej). Gdy zbliżałem się do niej jak zaczarowany zaczęła się rozpływać w promieniach słońca. Taką Ją zapamiętałem.

Leoś 14- 05-2021

Wśród ciszy bieszczadzkich lasów,

Gdzie zaczyna się wolny świat

Żyje samotnie Zakapior –Mnich

Biesa i Czada brat

W Bieszczadach dźwiga z mozołem

Swój los na życia dnie

Przyjaciel Leśnych Ludzi

W przeklętym życiowym śnie

Zakapior to życie zranione

I wiatr i wolna dusza

Bieszczadzki bólu znak

Co nas do życia zmusza

Zakapior to cicha duma

I prości Ludzie z Mgły

To życie wśród bukowych dymów

Wśród koni i leśnych pni

Zakapior to Boguś Sikorka

I Rados koło Niego

Józek co kocha konie

I Jędrek z Kulasznego

Zakapior to Majster Bieda

I „Jurek Dwa Tysięcy”

Taki Ktoś ,kto rzeźbi w drzewie

Bieszczadzki żywot nędzny

Zakapior to wędrowanie

Legenda ciemnej nocy

To kowboj na Połoninie

Co wojnę z wódką toczy

Zakapior to życie przeklęte

I kac znad pustej michy

To Barak na Krecowie

I grób cmentarny lichy

Zakapior to życie zranione

I wiatr i wolna dusza

Bieszczadzki bólu znak

Codziennie w świat wyrusza

Zakapior to cicha duma

I prości „Ludzie z Mgły”

To z pieśni parę rymów

I płacz i pot i łzy...

Leoś  13-05-2021 r.