OgÓlne, strona 4

Nic bardziej nie wkurwia jak polski emigrant w przyciasnym garniturze w kratę i kapeluszu ala “Egon Olsen” ,z nalaną gębą w której miętosi marnej jakości cygaro. Bulwiasty nos zabarwiony niezliczoną ilością weekendowych drinków oraz szczurze oczy świdrujące najbliższą okolice w poszukiwaniu rodaczek do uciech. Chamskie maniery , pruski przyciężki dowcip, sflaczała inteligencja która uleciała wraz z pomyjami do zlewaka. I jeszcze ten zapach gierkowskiego Old Spice wymieszany z fetorem chińskich konserwantów torby podróżnej naszego emigranta, czynią z niego relikt minionej epoki, skamielinę fizyczno-mentalną. Łazi taki polonus po różnych szemranych czatach ,puszcza bąki , beka i nalepia tanim userkom dolce na ich celulitowate obwisłe tyłki. A te piszczą i wilgotnieją ze wzruszenia.

                                                                         ****

Orkiestra kościelna na Górnym Ślasku, dyrygent pyta sie: - Zymbalisten vertig?

- Ja, ja naturlich.

- Puzon vertig?

- Ja.

- Trompette vertig?

- Ja.

- Also, eins, zwei, drei;

- "Boże, cos Polske..."

                                                                            ****

ŻÓŁWIE I KRONOPIE

Faktem jest, że żółwie są wielkimi zwolennikami szybkości.

Nadzieje to wiedzą, ale się nie przejmują.

 Famy to wiedzą i śmieją się.

Kronopie to wiedzą i za każdym razem, kiedy spotykają żółwia, wyjmują pudełko z pastelami i na okrągłej tarczy żółwia rysują jaskółeczkę. /Julio Cortazar/.

                                                                        ****

"Oddajcie mi czat mój świeży i złocisty, oddajcie mi nick mój kolorowy, co ponad purpurę tyranii wzlatuje..."/"Wzory pism błagalnych" z tomu "Raport z umierania na czacie Leosia"

Leoś  26-08-2021

Jak ja Wam zazdroszczę ,że macie w sobie piękno i cudowną iluminacją rozświetlacie czarne sfery żywota maluczkich. Ten blask od Was bijący jest taki prawdziwy i piękny. Zazdroszczę Wam że go widzicie , że umiecie skierować strumienie tych blasków na czarne nieoświetlone dusze, które żyją w wiecznych mrokach swej niemocy i głębokich peryferiach Waszych głów.

Jakie uczucia wyzwala w Was , brudna pochlastana dusza? Wy ją widzicie? Gdzie?

- może u tych 24 emigrantów na granicy których nie chcecie wpuścić do swego świata gdzie rządzi fałsz i obłuda w imię politycznych interesów ? Wszak Bóg chrześcijan nauczał – głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, biednych wspomóc jałmużną. Upada człowieczeństwo i kolejny dogmat wiary poświęcony na ołtarzu fobii i uprzedzeń, wszak to islamskie dusze, te „gorsze”. Wy już dawno przestaliście słuchać swego Boga i papieża.

- może u kloszarda Polaka wybierającego zgniłe resztki jedzenia ze śmietnika? Zaprosicie Go do Waszego ślicznego i ciepłego mieszkania?  Ot tak spontanicznie bez wstrętu – bez odruchu wymiotnego czując słodkawy zapach potu i moczu. Odwszawicie Go , umyjecie , dacie strawę, pogadacie tak zwyczajnie ,przenocujecie w pachnącej pościeli ?

Powiadają że brudne dusze lubią mieszkać w  biedzie i niedostatku. Gdzie jeszcze mogą mieszkać nędzne dusze??  Może wśród gruzów Damaszku , gdzie siedmioro umorusanych, okaleczonych i głodnych dzieci , czeka na schorowanego ojca , czy przyniesie im dzisiaj cokolwiek jedzenia ? Ojciec tych dzieci nie wie co to jest piękna dusza, zapewne sprzedałby ją za lekarstwo dla najmłodszego bo inaczej nigdy zobaczy już zimy . U głodnych i przerażonych dzieciach wojny dusze mieszkają w ich ogromnych zdziwionych oczach.

Ja odnalazłem u ludzi przyzwoitych ,dusze o mocy tytana i blasku brylantu i rzeczywiście Wasze dusze przy nich nie świecą ,a jedynie są światłem odbitym – taki blichtr na pokaz.

Czy moje wpisy tutaj Was męczą? , a czytający moje posty - piękne ,nieskalane czyste dusze cierpią słysząc w podświadomości jęki ?!  A może się nudzą ,nażarte kołtunami banałów ?

A może my nie mamy pięknych dusz

Może je mamy pobożnie zgwałcone już

Że każde słowo i pozowany nasz gest

Pogoda ducha i miłość na pokaz już jest.

Zapomniane, cholernie codzienne , jałowe

Karmione kolczastą szarością życia

Ponoć czyste dusze mają tylko aniołowie

Lecz oni kochają nieziemską lekkością bytu……

                                                                                    *****

„Dziwny jest ten świat gdzie człowiekiem gardzi człowiek – śpiewał Czesław Niemen w swoim ponadczasowym utworze – „lecz mocno wierzę w to że ludzi dobrej woli jest więcej i najwyższy czas nienawiść zniszczyć w sobie”

Leoś  25-08-2021

Kiedyś dawno temu , jeszcze za komuny byłem świadkiem zdarzenia które odcisnęło mi się głęboko w pamięci i morał tamtego zdarzenia w jakiś dziwny sposób stał się aktualny poprzez alegorię do sytuacji z którymi spotykamy się w życiu. Tzw. niespodziewany zwrot akcji.

Któregoś jesiennego dnia , kończąc pieszą wędrówkę po górach , zszedłem do nadgranicznego miasteczka . Szerokim łukiem ominąłem miejscową „PIWIARNIĘ zwaną mordownią” – jakich było wtedy pełno rozsianych po małych miasteczkach ,dla rozrywki klasy robotniczej.

Wstąpiłem do przybytku szumnie nazywanym RESTAURACJA GRANICZNA. Tłoku o dziwo nie było więc zająłem stolik nie opodal bufetu . Przeczytałem brudną kartkę menu restauracyjnego i nie mogąc się doczekać obsługi podszedłem do bufetowej z zamiarem zamówienia tzw. obiadu.

Wiesia-!!!! rozdarła się bufetowa – masz zamówienie!!!. Po chwili na salę wytoczyło się grube , krępe babsko i zaczęło lustrować salę gniewnym wzrokiem. Wtedy ochota na pierogi całkiem mi już przeszła , lecz było już za późno!!. Babsko w czarnym ohydnym wdzianku z brudnym fartuszkiem nieokreślonego koloru -kierowała się w moją stronę. Co podać !? -głosem nie znoszącym sprzeciwu zapytała ostro Pani Wiesia...postanowiłem być dzielny i grzeczny- pierogi ruskie poproszę i małe piwo!! W tym samym czasie do restauracji wszedł nieznajomy mężczyzna.

Widać że był nietutejszy , bowiem zaczął się ciekawie rozglądać po sali, po barze, zlustrował także szatnię -i głośno zapytał?- przepraszam czy szatnia czynna!! - czym wywołał szmer chichotów i docinek niezbyt wysokich lotów. Usiadł blisko mojego stolika – i poprosił o menu bufetową.

Po wielu perturbacjach i niemałym odstępie czasu ,Pani Wiesi przyjęła zamówienie. Ja nadal oczekiwałem na moje pierogi, ale miałem przynajmniej piwo, które sączyłem obserwując nieznajomego gościa. Po jakimś kwadransie gość zaczął wykonywać nerwowe ruchy rękoma ,pragnąć przywołać kelnerkę która go zupełnie ignorowała .Spojrzałem na Panią Wiesię – była nieugięta , zacięta w sobie a skwaszona mina nie wróżyła nic dobrego. Chodziła po sali jak gradowa chmura , a nasz gość nie zdając sobie z niczego sprawy – zaczął nawoływać- ile można czekać – skandal!! . A i u mnie pirogów nie było , zamówiłem w bufecie drugie piwo i oczekiwałem na dalszy rozwój wypadków.. Po około 40 minutach Pani Wiesia przyniosła do stolika nieznajomego gościa – talerz zupy i wykręcając się na pięcie odchodziła – ta zupa jest zimna!!! - stwierdził gość.

Pani Wiesia stanęła nieruchomo jakby w nią grom strzelił- odwróciła się raptem i krzyknęła- nie podoba się coś?? - Nie !! odpowiedział – gość – poproszę książkę skarg i zażaleń- ( były takowe)

Ja Ci dam książkę!! łachu!! - odpowiedziała Pani Wiesia i znikła na zapleczu. Nie minęło parę minut a do restauracji wtoczył się ogromny milicjant . Posturą przypominający goryla. Na spotkanie wybiegła Pani Wiesia. Który to!!!- ryknął milicjant – tamten !! wskazała Pani Wiesia na naszego gościa. Milcjant odpiął od pasa białą długą pałę i skierował się w stronę naszego gościa. Odtąd wypadki potoczyły się błyskawicznie i ku memu ogromnemu zdziwieniu – milicjant wykonał w powietrzu wysokiego kozła i padł jak kłoda na łamiące się stoły i krzesła. Po chwili całkowicie oszołomiony leżał twarzą do podłogi z rękoma w kajdankach. Zaległa cisza!! Długo by opowiadać co się działo potem więc w skrócie powiem; nasz gość okazał się wysokim oficerem WP, Pani Wiesia była konkubiną milicjanta goryla. Milicjant goryl i Pani Wiesia stracili posady – jakże intratne w tamtych czasach.

Do tej pory przejeżdżając przez Dukle mam te obrazy w pamięci i gdy opowiadam tą historię moi słuchacze zadają mi jedno ,wciąż niezmienne pytanie;

Leoś czy Ty te pierogi w końcu zjadłeś? …. Jp.

                                                                                                               *

I kiedy brałem jabłko z jej ręki, pocałowała mnie. Ale gdy tylko je ugryzłem, mój umysł się zmącił i nogi ugięły się pode mną; i słysząc łoskot mojego ciała padającego pomiędzy splątane gałęzie u jej stóp, ujrzałem blade martwe twarze zmarłych, witających mnie w otchłani.

Dante Gabriel Rossetti, “The Orchard-Pit”

Leoś 23-08-2021

Mam dużą „bezwładność” jak to określiła moja przyjaciółka. Znaczy to mniej więcej tyle, że trudno jest mnie do czegoś przekonać, zachęcić, ale gdy już w coś się zaangażuję, to trudno mi przestać to czynić. W praktyce to wygląda tak, że ostatni przychodzę na imprezy, ale ostatni tez z nich wychodzę. Na wspólne wyjazdy zawsze stawiam się ostatni i kiedy już wszyscy wiedzą, czy ryby biorą, gdzie jest fajna knajpka z piwem i czy woda w jeziorze jest ciepła, ja właśnie się rozpakowuję. Ale gdy nadchodzi moment wyjazdu, telefony komórkowe są aktywniejsze, to próbuję zawsze wykombinować i przekonać innych, by ukradli codzienności jeszcze choćby jeden wieczór i zostali. Przeważnie mi się to nie udaje. Na wczasach w hotelach jest tak samo. W pierwszym dniu czynię mocne postanowienie, że nigdy nie wrócę w to miejsce więcej i bez względu na to, ile ma to kosztować, ja stąd spadam! Sypię wiązkami na biura podróży, na wszystkich winnych, którzy mnie do wyjazdu namówili. No ale tu znowu, gdy przychodzi dzień wyjazdu, znów próbuję wykombinować, by zostać jeszcze chwilę. Bo już tu wszystkich poznałem. Wiem, ile kochanek miał barman w hotelowym barze, jakie ciasto piecze córka właściciela, który mi załatwia darmowe bilety na lokalne zawody sportowe. Najdziwniejsze jest to, że często ci ludzie nie znają języków, w których się umiem porozumieć i do dziś nie mogę zrozumieć tego fenomenu, że tak wiele o sobie wiemy.

                                                   ***

A kimże jest człowiek z odciętym IP? Jest menelem, bez dokumentów i prawa do opieki zdrowotnej. Jest niechcianym marginesem czata, wyeliminowanym ze zdrowego ciała, jakim jest czatowa społeczność /Pisma błagalne Leosia z tomu Umieranie na czacie/

Leoś  23-08-2021

Tamtej zimy wszystko było jakieś inne

Samotność, pandemia, bliskich umieranie

Radość  dawały rzeczy małe , dziecinne

I słów prostych  w otuchę dobieranie

Dziękuję Ci za to

Leoś  18-08-2021