Blog Antoniusza

Gdy raz wypiłem parę wódek

Zjawił się u mnie

Krasnoludek.

Spojrzał na flaszkę na mym stole,

Na pięcio gwiezdną aureolę

(Co to pięć gwiazdek – wam izwiestno)

I gorzko westchnął:

„O smutku, cos mą dusze zaległ!…

Piją furmani i poeci –

A gdzież się urżnąć ma krasnalek?…

W bajce dla dzieci?!…”

Siadł więc przy stole pełen smutku

I pił – pokorny, skromny, cichy –

Twierdząc, że coś jest w krasnoludku,

Iż czasem musi!…

Bez zagrychy.

Niekiedy mruknął:

„Dobra… Chłodna…”

I mrucząc wypił flaszkę do dna.

Potem - choć wzrostu miał trzy cale –

Rozrabiać zaczął niebywale,

Napisał sosem na serwecie:

„Krasnoludki są na świecie!”

Zademonstrował rock and roll,

Rozbił lustro, krzycząc “Gol!”

Spalił dywan papierosem,

Wannę zatkał kabanosem,

Ściągnął obrus,

Szklanki stłukł,

Mnie samego zwalił z nóg

I podniósłszy dziki krzyk,

Zbudził wszystkich, po czym znikł…

A ludzie widząc t a k i e skutki,

Dalej nie wierzą w krasnoludki!…

Marcin Załucki

„Krasnoludki”

Leoś  10-08-2021