Wiejskie życie Leosia

Czuję  ten  czas ,wypełniający   najdalsze  zakamarki  jestestwa . Poszatkowane puzzle dziwnych skrawków jaźni , głosów, dźwięków muzyki  , które tańczą na obrazie mego życia tworząc  kolorowe  niespokojne  esy-floresy,  chcące wyskoczyć z ram życia.

Kobiety , dużo kobiet  w bieli, czerni , luksusowe pachnące paryskimi  perfumami  i kobiety proste ,zadbane ,bez udziwnionego makijażu. Dbają o mnie ,ich drobne dłonie głaszczą moje włosy.   Karminowe usta szepczą  zmysłowe erotyki  delikatnie muskając  mój policzek. Widzę ich oczy , nienaturalnie duże ,zaszklone łzami , w których strach miesza  się z bólem. Znikają cicho niczym driady  w leśnych uroczyskach.

Przychodzą  do mnie moralizatorzy wszech dziedzin  życiowych  . Nieudacznicy   w ciasnych krawatach z wrzodami na dwunastnicy i skrywanym syfilisem  . Jednacy, niezmienni. Szczurza hołota co pędzi  w kołowrocie mamony. Bo żona , bo dzieci, kochanki, bękarty.  Chaos myśli, płytkie rady , biznesowa nowomowa . Ukradkiem łapią czas  na złotych zegarkach , jakby było im mało na swe zasrane ,nieciekawe życie.

Grywam w szachy w księdzem dobrodziejem. Rubaszna dusza. Gra tylko białymi  które prowadzi  jako niezwyciężone zastępy  niebieskie przeciw czarnym hordom zła. Trwa gra przeplatana liturgią słów, gestów ,znaków . Heroiczne zmagania  klechy  wprowadzają czasem me myśli w swoisty zugzwang  niepewności.  Dziś rozmawiamy o Norwidzie – wszak partia szachów i msza dziejów jeszcze trwa.

Nocą czytam  Jesienina . Z czapką na bakier  ,pijany  recytuję wiersze prostytutkom, a trojka gna poprzez pola, lasy, bezdroża. Krew bulgocze młodością  . Nie można pisać  krwią  listów  pożegnalnych , bo to  tanie jak wzruszenie kurwy na pogrzebie swego alfonsa.

Zasypiam – tabun koni gna przez połoniny. Są dzikie , zdrowe i wolne.

Gdy się uspokoją to obraz się wypełni . Jak w migawce fotograficznej  jedno życie się zatrzyma i zniknie.

Leoś 07-02-2021